Կոլյա Տեր Հովհաննիսյան — Պատանին ու ոսկե ձկնիկը
Ծերուկը և իր կինը բնակվում էին ծովի ափին: Ծերուկը օրվա ապրուստը հոգում է ձուկ բռնելով, և մի անգամ ծերուկի ցանցն ընկնում է մի ոսկե ձկնիկ, որը կարողանում էր խոսել մարդկային լեզվով: Ձկնիկը խնդրում է բաց թողնել իրեն, ծերուկը բաց է թողում նրան առանց որևէ բան ուզելու: Վերադառնալով տուն` նա պատմում է եղածը կնոջը: Կինը նախատում է ամուսնուն և ստիպում վերադառնալ ծով, կանչել ձկանը և թեկուզ մի տաշտակ ուզել: Նա վերադառնում է ծով և կանչում ձկանը, իսկ ձուկն իր հերթին ասում է, որ կկատարի ծերունու խնդրանքը` ասելով. «Մի՛ տխրիր, հանգիստ գնա տուն»: Նա վերադառնում է և կնոջ ձեռքին մի նոր տաշտակ տեսնում: Սակայն պառավի ախորժակը միայն աճում էր: Նա ստիպում է ևս մեկ անգամ վերադառնալ ծով և կանչել ձկանը` իր համար պահանջելով նորանոր պարգևներ: Ծովը, որին մոտենում էր ծերուկը, ամեն անգամ փոխվում է` հանգստից դեպի ավելի անհանգիստ, իսկ ամենավերջում`ալեկոծ: Որոշակի ժամանակ հետո պառավը զզվանք է արտահայտում ծերունու նկատմամբ, որն էլ դառնում է նրա հաջողությունների աղբյուրը և պահանջում է, որ ոսկե ձկնիկն իրեն դարձնի ծովերի տիրուհի և ոսկե ձկնիկն էլ պիտի ծառայեր նրան:
Ինեսա Գափոյանի բլոգ 