Լճակ, ինչու՞ են ապշածՈւ չեն խայտում քո ալիքները,Միթե՞ հայելուդ մեջ կարոտովՄի գեղեցկուհի նայեց:
Եվ միթե զմայլվում ենԱլիքներդ երկնքի կապույտից,Եվ այն ամպերով լուսափթիթ,Որ նման են փրփուրիդ:
Մելամաղձոտ իմ լճակ,Քեզ հետ լինեմ մտերիմ,Սիրեմ ես էլ քեզ նման,Գրավվել, լռել ու խոկալ:
Որքան դու ունես ալիքներՃակատս այնքան ունի խոկեր,Որքան դու ունես փրփուրներ՝Սիրտս այնքան ունի բյուր խոցեր:
Եվ եթե գոգիդ վրա թափվենԱստղային երկնքի բույլերը,Չես կարող դու նմանվել,Հոգուս, որ անհուն բոց է:
Այնտեղ աստղերը չեն մեռնի,Այնտեղ ծաղիկները չեն թառամի,Այնտեղ ամպերը չեն թրջի,Երբ խաղաղ եք դու և օդը,
Լճակ, դու ես թագուհիս,Եթե անգամ քամուց կնճռոտվես,Դարձյալ խորքդ խռով ես պահումԻնձ պահում ես դողդողալով:
Շատերն ինձ մերժեցին,Ասին քնար ունեմ.Մեկը՝ դողդոջ է, գույն չունի,Մյուսնել ասաց՝ մեռնում է:
Ոչ ոք չասաց՝ Հեյ տղա,Արդյոք ինչու՞ ես մարում,Երբ դեռ երիտասարդ ես,Քեզ սիրեմ, չմեռնես:
Ոչ ոք չասաց՝ այս տղայիՊատռենք սիրտը տրտում,Նայեք ինչեր գրված կան-Այնտեղ հրդեհ կա, ոչ թե մատյան:
Այնտեղ կա մոխիր… հիշատակ…Ալիքներդ թող հույզին, լճակ,Ու քո կարոտած խորքի մեջՄի հուսահատ նայեց…
Ինեսա Գափոյանի բլոգ 