Ինեսա Գափոյանի բլոգ

James Wright poem

Over my head, I see the bronze butterfly,
Asleep on the black trunk,
blowing like a leaf in green shadow.
Down the ravine behind the empty house,
The cowbells follow one another
Into the distances of the afternoon.
To my right,
In a field of sunlight between two pines,
The droppings of last year’s horses
Blaze up into golden stones.
I lean back, as the evening darkens and comes on.
A chicken hawk floats over, looking for home.
I have wasted my life.

Իմ գլխավերևում ես տեսնում եմ բրոնզե թիթեռին,
Քնած սև բեռնախցիկի վրա,
Կանաչ ստվերում տերևի պես փչող:
Դատարկ տան ետևում գտնվող կիրճում,
Կովերի գանգերը հաջորդում են մեկը մյուսին
Կեսօրվա հեռավորությունների վրա:
Իմ աջ կողմում,
Արևի լույսի դաշտում, երկու սոճիների արանքում
Անցյալ տարվա ձիերի կաթիլները
Բոցավառվել են ոսկե քարերի մեջ:
Ես հենվում եմ, քանի որ մթնում է ու գալիս երեկոն:
Հավի բազեն լողում է այն կողմը ՝ տուն փնտրելով:
Ես վատնել եմ իմ կյանքը:

Edgar Lee Maters poem

I have studied many times
The marble which was chiseled for me —
A boat with a furled sail at rest in a harbor.
In truth it pictures not my destination
But my life.
For love was offered me and I shrank from its disillusionment;
Sorrow knocked at my door, but I was afraid;
Ambition called to me, but I dreaded the chances.
Yet all the while I hungered for meaning in my life.
And now I know that we must lift the sail
And catch the winds of destiny
Wherever they drive the boat.
To put meaning in one’s life may end in madness,
But life without meaning is the torture
Of restlessness and vague desire —
It is a boat longing for the sea and yet afraid.

Ես բազմիցս սովորել եմ
Մարմարը, որը ինձ համար քանդակված էր,
Նավահանգիստը մորթյա առագաստով հանգստանում էր:
Իրականում դա պատկերում էր ոչ թե իմ նպատակակետը
Բայց իմ կյանքը:
Քանզի սեր առաջարկվեց ինձ, և ես նահանջեցի նրա հիասթափությունից:
Վիշտը թակեց իմ դուռը, բայց ես վախենում էի.
Փառասիրությունն ինձ կանչեց, բայց ես վախենում էի հնարավորություններից:
Այնուամենայնիվ, ես ամբողջ ժամանակ սոված էի իմ կյանքի իմաստից:
Եվ հիմա ես գիտեմ, որ մենք պետք է առագաստը բարձրացնենք
Եվ բռնենք ճակատագրի քամին
Ուր էլ որ նավը քշեն:
Մարդու կյանքում իմաստ դնելը կարող է ավարտվել խելագարությամբ,
Բայց կյանքն առանց իմաստի խոշտանգում է
Անհանգստության և անորոշ ցանկության
Դա նավակ է, որը կարոտ է դեպի ծովը, բայց վախենում է: