Ինեսա Գափոյանի բլոգ

Il y a fort longtemps vivaient en Chine deux frères.Wang-l’aîné était le plus fort et brimait sans cesse son cadet. A la mort de leur père, les choses ne s’arrangèrent pas et la vie devint intenable pour Wang-cadet. Wang-l’aîné accapara tout l’héritage du père : la belle maison, le buffle, et tout le bien. Wang-cadet n’eut rien du tout et la misère s’installa bientôt dans sa maison.

Un jour, il ne lui resta même plus un seul grain de riz. Il ne pourrait pas manger, alors, il se résolut à aller chez son frère dut aller chez son frère aîné.

Arrivé sur place, il le salua et dit en ces termes :

— Frère aîné, prête-moi un peu de riz.

Mais son frère, qui était très avare, refusa tout net de l’aider et le cadet reparti.

Ne sachant que faire, Wang-cadet s’en alla pêcher au bord de la mer Jaune. La chance n’était pas avec lui car il ne parvint même pas à attraper un seul poisson.

Il rentrait chez lui les mains vides, la tête basse, le cœur lourd quand soudain, il aperçut une meule au milieu de la route.

— Ça pourra toujours servir! , pensa-t-il en ramassant la meule, et il la rapporta à la maison.

Dès qu’elle l’aperçut, sa femme lui demanda :

— As-tu fait bonne pêche ? Rapportes-tu beaucoup de poisson ?
— Non, femme! Il n’y a pas de poisson. Je t’ai apporté une meule.
— Ah, Wang-cadet, tu sais bien que nous n’avons rien à moudre: il ne reste pas un seul grain à la maison.

Wang-cadet posa la meule par terre et, de dépit, lui donna un coup de pied. La meule se mit à tourner, à tourner et à moudre. Et il en sortait du sel, des quantité de sel. Elle tournait de plus en plus vite et il en sortait de plus en plus de sel. Wang-cadet et sa femme étaient tout contents de cette aubaine mais la meule tournait, tournait et le tas de sel grandissait, grandissait.

Wang-cadet commençait à avoir peur et se demandait comment il pourrait bien arrêter la meule. Il pensait, réfléchissait, calculait, il ne trouvait aucun moyen. Soudain, il eut enfin l’idée de la retourner, et elle s’arrêta.

A partir de ce jour, chaque fois qu’il manquait quelque chose dans la maison, Wang-cadet poussait la meule du pied et obtenait du sel qu’il échangeait avec ses voisins contre ce qui lui était nécessaire. Ils vécurent ainsi à l’abri du besoin, lui et sa femme.

Mais le frère aîné apprit bien vite comment son cadet avait trouvé le bonheur et il fut assailli par l’envie. Il vint voir son frère et dit :

— Frère-cadet, prête-moi donc ta meule.

Le frère cadet aurait préféré garder sa trouvaille pour lui, mais il avait un profond respect pour son frère aîné et il n’osa pas refuser.

Wang-l’aîné était tellement pressé d’emporter la meule que Wang-cadet n’eut pas le temps de lui expliquer comment il fallait faire pour l’arrêter. Lorsqu’il voulut lui parler, ce dernier était déjà loin, emportant l’objet de sa convoitise

Il était très heureux, le frère aîné. Il rapporta la meule chez lui et la poussa du pied. La meule se mit à tourner et à moudre du sel. Elle moulut sans relâche, de plus en plus vite. Le tas de sel grandissait, grandissait sans cesse. Il atteignit bien vite le toit de la maison. Les murs craquèrent. La maison allait s’écrouler.

Wang-l’aîné prit peur. Il ne savait pas comment arrêter la meule. Il eut l’idée de la faire rouler hors de la maison, qui était sur une colline. La meule dévala la pente, roula jusque dans la mer et disparut dans les flots.

Depuis ce temps-là, elle continue à tourner au fond de la mer et à moudre du sel. Personne n’est allé la retourner.

Et voilà pourquoi l’eau de la mer est salée.

Ինչու՞ է ջուրը աղի

Ինչու է ծովի ջուրը աղի

Երկար տարիներ առաջ երկու եղբայր էին ապրում  Չինաստանում:

Վանը՝ մեծ եղբայրը, ամենաուժեղն էր և անընդհատ ծաղրում էր փոքր եղբորը: Երբ նրանց հայրը մահացավ,  որևէ բան չփոխվեց ,միայն փոքր եղբայր Վանի համար կյանքը դարձավ անտանելի:Ավագ  Վանը իրենով է անում հոր ողջ ժառանգությունը՝ գեղեցիկ տունը, գոմեշը և մնացած ունեցվածքը: Կրտսեր Վանին ընդհանրապես ոչինչ չմնաց և շուտով թշվառություն տիրեց նրա տանը:

Մի օր էլ տեսավ,որ ոչինչ չի մնացել,նույնիսկ  բրնձի մի  հատիկ ։ Նա ուտելու բան չուներ .  որոշեց իր եղբար տուն գնալ և այդպես էլ արեց։

Հասնելով տեղ՝  ողջյունեց նրան և ասաց .

— Մեծ եղբայր, ինձ մի քիչ բրինձ տուր:

Բայց նրա եղբայրը, ով շատ ժլատ էր, հրաժարվեց օգնել նրան և կրտսեր եղբայրը հեռացավ:

Չիմանալով, թե ինչ կարելի է անել, կրտսեր եղբայրը գնաց ձկնորսության՝ Դեղին ծովի ափին: Բախտը նրա հետ չէր, քանի որ չհաջողվեց նույնիսկ մեկ ձուկ բռնել:

Նա տուն էր գնում դատարկ ձեռքերով, գլուխը կախ , ծանր սիրտով, երբ հանկարծ ճանապարհի մեջտեղում քարանիվ տեսավ:

— Դա միշտ էլ կարող է պետք գալ- մտածեց նա, վերցնելով անիվը այն ՝ տուն բերեց:

Երբ նրան տեսավ կինը, հարցրեց.

— Լավ ձկնորսություն ես արել: Շա՞տ ձուկ ես բերել:
— Ոչ, սիրելիս: Ձուկ չկար: Ես քարանիվ եմ բերել:
— Ահ, Վան կրտսեր, գիտես որ մենք աղալու ոչինչ չունենք. տանը մի հատիկ նույնիսկ չկա:

Վան կրտսերը անիվը դրեց գետնին, և հուսահատությունից   ոտքով հարվածեց : Քարանիվը սկսեց պտտվել, պտտվել ու մանրացնել:Այնտեղից   դուրս եկավ աղ, շատ աղ: Եվ գնալով այն շատ արագ էր պտտվում, ու ավելի շատ աղ էր արտադրում։ Վան կրտսերը և նրա կինը գոհ էին այս գտածոյից, բայց անիվը շարունակում էր  պտտվել, իսկ աղի կույտը աճում ու աճում էր:

Վան կրտսերը վախեցավ և մտածեց, թե ինչպես կարող է կանգնեցնել անիվը: Նա մտածեց, հարշվարկեց, բայց լուծում չգտավ: Հանկարծ նրա մոտ միտք ծագեց հակառակ պտտել քարանիվը, և այն կանգ սռավ:

Այդ օրվանից, երբ տանը ինչ-որ բան պակասում էր, Վան կրտսերը հարվածում էր անիվին և աղ ստանում, որը հարևանների հետ նա փոխանակում էր իր են անհրաժեշտ բաներով: Այսպես նա և իր կինը  ապրում էին ապահով։

Շուտով մեծ եղբայրը իմացավ, թե ինչպես է իր եղբայրը երջանիկ դարձել, և նախանձեց: Նա մոտեցավ եղբորը և ասաց.

— Փոքր եղբայր ,ինձ տուր քո անիվը:

Կրտսեր եղբայրը կնախընտրեր  իր մոտ պահել իր գտածոն , բայց նա խոր հարգանք էր տածում  իր ավագ եղբոր նկատմամբ, և նա  չհամարձակվեց մերժել նրան:

Վան մեծը անյքան էր շտապում տանել քարանիվը, որ Վան կրտսերը չհասցրեց նրան բացատրել, թե ինչպես այն կանգնեցնել: Երբ նա ցանկացավ խոսել նրա հետ, վերջինս արդեն հեռու էր՝ իր ցանկության առարկան տանելով:

Ավագ եղբայրը շատ ուրախ էր: Նա անիվը բերեց տուն և ոտքով հրեց այն: Անիվը սկսեց պտտվել և մանրացնել աղը: Այն մանրեցնում էր անդադար, արագ ֊ արագ: Աղի կույտը աճում էր, անընդհատ աճում: Այն  արագ հասավ տան տանիքին: Պատերը ճկվել էին: Տունը սկսում  էր փլուզվել:

Վան մեծը վախեցավ: Նա չգիտեր, թե ինչպես կանգնեցնել անիվը: Նրա մոտ միտք ծագեց  գլորել այն տնից, որը գտնվում էր բլրի վրա: Անիվը գլորվեց լանջից ծովը և անհետացավ ալիքների մեջ:

Այդ ժամանակվանից ի վեր այն շարունակվում է պտտվել ծովի հատակին և աղ աղալ: Ոչ ոք չի գնացել այն ետ բերելու:

Եվ ահա,թե ինչու է ծովի ջուրը աղի :