Ինեսա Գափոյանի բլոգ

Աղբյուրը՝ https://grakanakumb.wordpress.com/2016/12/18/%D5%B9%D5%A5%D5%B4-%D5%AF%D5%A1%D6%80%D5%B8%D5%B2%D5%A1%D6%81%D5%A5%D5%AC-%D5%B9%D5%A5%D5%B4-%D5%AF%D5%A1%D6%80%D5%B8%D5%B2%D5%A1%D5%B6%D5%B8%D6%82%D5%B4-%D5%B8%D6%82-%D5%A5%D6%80%D5%A2%D5%A5%D6%84/

Խորխե Բուկայի «Չեմ կարողացել, չեմ կարողանում ու երբեք էլ չեմ կարողանա» ստեղծագործությունը մի տղայի մասին է, ով մեզ նկարագրելով կրկեսի շղթայված փղի կյանքը, ցանկանում է նկարագրել հասարակության կյանքը։ Ինչպես փղի ոտքն է շղթայված, որի պատճառով խեղճ կենդանին զրկվում է ազատությունից և չի կարողանում փախչել, այնպես էլ մենք ինքներս շղթայում ենք մեր ոտքերը և ոչ մի քայլ չենք անում։ Ստեղծագործության մեջ ինձ ամենաշատը դուր է գալիս այն հատվածը, երբ կրկեսի աշխատողը փոքրիկի պատասխանին տալիս է շատ հետաքրքրիր և իմաստալից պատասխան։ -Կրկեսային փիղը չի փախչում, որովհետև նա մանկուց կապված է նմանատիպ ցցի: Այդ հսկա և հզոր փիղը կրկեսից չի փախչում, քանի որ խեղճը կարծում է, թե չի կարող: Այսինքն Խորխե Բուկայը ցանկացել է մեզ ասել, որ եթե մի բան առաջին անգամ չի ստացվում, պետք չէ շուտ հանձնվել և շղթայել ոտքերն ու ձեռքերը, մտածելով, որ մինչև կյանքիդ վերջ այդպես է լինելու, և դու ոչնչի չես հասնելու։ Պետք է պայքարել այնքան ինչքան կպահանջվի, նույնիսկ, եթե այն տևի մեկ դար, միևնույն է պետք է միմիայն պայքարել։